Historia Trzeciego Zakonu Franciszkańskiego sięga początków XIII wieku. Na podstawie dokumentów papieskich odnoszących się do ruchu pokutnego od 1221 roku przyjmuje się, że św. Franciszek skupił wokół siebie istniejące już grupy braci i sióstr pokutujących i ,,dał im impuls do ewangelicznej odnowy”. Papież Mikołaj IV bullą z 1289 roku potwierdził rolę Franciszka jako założyciela zakonu ,,braci i sióstr od pokuty”. W ciągu kolejnych wieków Trzeci Zakon rozprzestrzeniał się we wszystkich krajach, kierował się swoją zatwierdzoną przez papieża regułą, był zawsze wierny Kościołowi i owocował wydając wielu świętych. Do zakonu wstępowały osoby świeckie z różnych stanów, księża, biskupi i papieże. Duchowe kierownictwo i opiekę powierzano ojcom Franciszkanom z Pierwszego Zakonu.
Dziś Trzeci Zakon posługuje się nazwą Franciszkański Zakon Świeckich i jest powszechnym, międzynarodowym, kościelnym stowarzyszeniem, a jego członkowie to franciszkanie świeccy, których obowiązuje reguła zatwierdzona listem apostolskim z dn. 24.VI 1978 roku przez papieża Pawła VI. Według niej franciszkanie świeccy są zaproszeni do ,,naśladowania Chrystusa w misji Kościoła”, apostolatu i dawania świadectwa swej żywej wiary. „Misja franciszkanów świeckich objawia się w życiu Ewangelią na co dzień, w przemienianiu społeczeństwa przez rozpoczęcie tej przemiany od samych siebie.” Franciszkanin świecki dąży do życia w duchu św. Franciszka. Jego cechą powinna być pokora, posłuszeństwo Kościołowi, wielki szacunek do duchownych i osób świeckich, przestrzeganie wszelkich przepisów prawa, życie nie przywiązane do dóbr materialnych, sumienność w wykonywaniu obowiązków zawodowych i wynikających ze stanu w jakim żyje, gotowość niesienia pomocy potrzebującym i biednym.
(Źródło cytatów: ,,Leksykon duchowości franciszkańskiej”)
